Projectleider Ida Born: ‘Terwijl ik vanuit mijn auto het hek open bij Goeie Hoop, zie ik hem staan, verscholen achter de pilaar van het toegangshek. Koud, op blote voeten, natgeregend met zijn hoofd naar beneden. Zijn schouders schokken wild… Mijn hart breekt. 5 jaar lang was hij veilig bij Goeie Hoop. Voor zijn 11 jaar is hij nog altijd veel te klein, veel te kwetsbaar en veel te afhankelijk. Over 2 dagen vertrekt hij naar pleegouders op de ‘plaas’ waar hij jarenlang door zijn ‘simpele’ moeder verwaarloosd werd. Zijn oudere zus is er blij mee, hij niet. Doodsbang is hij. Hij weet dat hij niet opgewassen is tegen de ‘harde wereld’. En toch…hij heeft geen keus. De rechterlijke macht verkiest pleegouders boven Kinderhuizen. In mijn ooghoek zie ik bij de voordeur 2 collega’s staan en ik besef dat het ventje een onbeheersbare woedeaanval heeft gehad, zoals altijd niet aanspreekbaar is en op de vlucht is geslagen als een aangeschoten stuk wild. Hij weet het niet meer. Mijn moederhart spreekt en ik krijg hem rustig. Op woensdag doe ik altijd alle inkopen voor het Kinderhuis en mijn auto is volgepakt. Er is maar 1 plek over en dat is op de bestuurdersplaats. Ik til hem op, draag hem naar de auto en geef hem een laatste rijles…. Voor even voelt hij zich weer ‘stoer’. Hij helpt mij met de auto uitladen en lijkt zelfverzekerd. Maar even later zit hij weer zielig op schoot van een collega te huilen. Inmiddels heb ik de schade aangehoord. 3 ingegooide ruiten en een bekogelde auto….. Bij een ‘normaal’ kind geef je flinke straf. Bij dit hoopje ellende voel je alleen maar diep, diep medelijden.’
06/07/2015
