Terwijl ik, vanwege besmettingsgevaar, het gezichtsmasker bij mijn neus extra dichtknijp, loop ik tussen de rijen bedden door in het TBC hospitaal. We bezoeken 1 van de moeders van ‘onze’ kinderen. Na 4 jaar, eindelijk contact. Na 4 jaar ziet ze een foto van haar kinderen op mijn mobiele telefoon. Jullie begrijpen…emotioneel. Maar het zijn tranen van vreugde. Trots als ze is moet ik de foto aan al haar medelotgenoten laten zien. Patienten richten zich op in hun bed, maar de meesten blijven liggen. Van sommige mensen zien we alleen een schamel silhouet onder de dekens… Vandaag brachten we een zonnetraaltje. Maandag gaan we weer, met haar 3 kinderen. Ze mogen hun moeder, buiten op de stoep, dan even groeten…na ruim 4 jaar…
15/08/2014
